مزاری شناسی در چند خط

Nasri

منتشرشده توسط ‏‎Saleh Nasri‎‏ · ‏۴‏ ساعت · 

مزاری شناسی در چند خط 
#Nasri10del
مزاری در نخست, با اختشاشگری میان هزاره های دایزنگی و بهسودی در مدرسه علمیه نانوایی چهارکنت،با برادرش سلطان،به سوریه به بهانه زیارت خانه خدا فراری می شود. این فرار اولین فرار جانانه مزاری بود،که باعث شد،هیچ وقت به زادگاهش برنگردد.سپس،برای ویزای سفارت عربستان سعودی به دمشق سوریه،ره سپار ان دیار عرب می گردد.در آن مکان(سفارت سعودی)چه اتفاقی افتاده که به سلطان ویزا سفر به عربستان می دهند،ولی به به مزاری!!! نه؛نزد ما راز باقی بماند. 
مرحله دیگر ،امانت در خیانت هست. 
مزاری از سوریه به عراق می رود و یک ملاقاتی با ایت الله خمینی دارد. در آن ملاقات،خمینی چند کتاب و چند بسته مواد رنگ پاکن به شخص" مزاری امانت می دهد تا به ایران ببرد.
بین راه امانت را به همراه خود می دهد(نامش نزد ما محفوظ است )به بهانه ای اینکه من شیخ هستم و تو آدم عادی،ماموران مرزی به شما شک نمی کنند.

از نیت بد، سر مرز ایران و عراق ان شخص همراه به جرم حمل اعلامیه های ضد دولتی،دستگیر می شود و هر دو به زندان تهران بند دوی اوین،حبس می شوند.
_مزاری در زندان توسط ساواک شکنجه می شود،با سیگار صورتش را می سوزاند .
در زندان، با شهید آوینی و رفسنجانی و دیگر بزرگان انقلابی ایران آشنا می شود. بعداً توسط پدرش با پرداخت جریمه های سنگینی از زندان آزاد می گردد.چند وقتی در ایران مخالفان خامنه ای و خمینی را ترورمی کند . بیشترین ترورهای از میان روشنفکران شیعه افغانی بود.
بعد از کسب اعتماد اربابان خود،وارد خاک افغانستان می شود،و طبق فرمان، هر‌چه مخالف ولایت فقیه در دهه هفتاد در هزاره جات بودند را نابود می کند. 
اینجا هم اکثریت،شیعیان بودن،که بی گناه ترور شدند. مزاری آنقدر آدم کشی کرد،که صدای ایت الله منتظری را در آمد. ایشان شکایت خود را نزد ایت الله خامنه ای می برد تا جلوی این قتل عام را گرفته شود.

سقوط آخر !
مزاری مثل سایه شومی،در هر سرزمینی که سایه می افکند؛ خون جاری بود. وی،در همان سالی که پای خود را در افغانستان می گذارد،از قضا نگارنده، نیز در کنار هزاران عاشق وطن و خوشحال از پیروزی مجاهدین به همراه خانواده از مشهد به مزاری شریف عودت می کنم. هر چند بنده،از این کوچ اجباری ناراحت بودم اما تصمیمی بود،که از طرف بزرگان طائفه گرفته شده بود و باید عملی می شود. وقتی مزار شریف رسیدیم،سینما ها در شرق و غرب روضه فعال بودند. مردم مزار از پیروزی مجاهدین شادمان بودن و از امنیت و آرامی،راضی. اما نمی دانستند، همین مجاهدین از جسد های انها کوه ها می سازند و خیابان ها را با خون کودکان رنگ می کند‌ . از خون همان مردمی که برای به قدرت رساندن آن ها ،جان خود را فدا کردن.اما آن ها خون مردم را شراب مستی درست کردن و جان خویش را انسان پَست، ساختن. از سال ۶۵_تا مرگ مزاری،وی هیچ وقت به ولایت بلخ نیامد،دلیلش هم معلوم بود.

اخبار جنگ داخلی جهادی ها مو به مو از کابل به مزارشریف می رسید ‌.
از شپش فروشی تا(نوت هزاری یا خط مزاری)،تکان دهنده ترین خبر این بود،زنی از قوم دیگر را برای #زایمان، داخل کانتینر کرده بودند تا ببینند کودک از کجا بیرون می آید .!! وقتی راوی این خبر را برایم نقل می کرد،با انگشت ش به کانتینری اشاره کرد؛که سر ‌راه مان بود. ان مکان بین پل تصدی کاماز و میدان کامکار فعلی مزار شریف قرار دارد.ان دیواری سیمانی همان دیواری هست که در گذشته،هنوزم هم هست. از آن روز به بعد، هر‌وقت از ان‌مسیر پیاده رد می شدم،فکر می کردم زنی از داخل کانتینر فریاد می کشد، جیغ می زند و کمک می خواهد! بله،مزاری در کابل در حال جنگ بود. اما نه،جنگ علیه روس ها و کمونیست ها بلکه جنگ علیه شهروندان کابل!!! شهروندانی که بنام شیعه و سنی کشته می شوند.فقط به جرم اینکه از حزب وحدت نیست و یا پشتون و تاجیک و دیگر اقوام بودن که با جنگ های کور مزاری مخالف بودند. از زمانی که مزاری از بامیان به کابل آمد،آتش جنگ در #کابل هرگز خاموش نشد. مدارس و دانشگاه ها تعطیل شد.یکی از دانشگاه های فعال، مقر حزب وحدت کردند که در جنگ افشار توسط شواری نظار و اتحاد سیاف سقوط کرد. 
مزاری ۳۶ ماه خواب و خوراک و امنیت را از مردم کابل گرفت تا این که توسط نقشه ای از پیش طرح شده سازمان ای اس ای پاکستان،با همکاری گلبدین و اعتماد سازی خلیلی و دکتر طالب و...،کشته شد.
آخرین کلام مزاری: 
دشمن !!!از همه جا آمدند، سنگر شما همین جا خانه به خانه کابل بود اما کشته پس بردن. 
از هلمند تا قندهار از بدخشان تا هرات کشته پس بردن!

نکته برای مزاری، همه مردم افغانستان دشمن بود.