تلاش سفیر براى خروج آقاى مزارى

      وضعیت خطرناک شده بود. طالبان خود را آمادهء حمله کرده بودند. سقوط غرب کابل، هرلحظه گمان  مى رفت و به نظر مى رسید که طالبان با تصرف غرب کابل از راه دهمزنگ و باغ بالا به سوى ارگ ریاست ریاست جمهورى و بخش شرق و شمال کابل پیشروى کنند. لذا جلسات ما فشرده و همه روزه دائر مى گردید. دو روز١٩ حوت، دو روز قبل از جنگ غرب کابل، در خانهء رحیم غلام بچه، واقع در گردنهء باغ بالا جلسه داشتیم که آقاى غلام رضا حدادى؛ سفیر جمهورى اسلامى ایران به جلسه آمده، از وضعیت غرب کابل شدیداً اظهار نگرانى نموده گفت: آقاى مزارى در محاصرهء کامل قرار گرفته و امکان مقاومت وجود ندارد. نیروهایش اکثراً توسط طالبان خلع سلاح شده اند. طالبان بر هیچ مخالف خود رحم نخواهند کرد. از این رو جان آقاى مزارى هم در خطر است. من مأمور شدم که با شما صحبت کنم. خوب است همه گذشته ها فراموش شود. حفاظت از جان و مال مردم وظیفهء همهء ما و شما مى باشد. اگر موافقت شما باشد، من نزد آقاى مزارى رفته ایشان را از آنجا خارج نموده، با خود به شرق کابل بیاورم. من با آقاى حدادى صحبت هاى سخت و زننده کردم که داکتر عبدالله خوشش نیامد. سپس آقاى مسعود به آقاى حدادى گفت: اگر اجازه باشد من با دوستان صحبت کنم  و سپس نتیجه را به شما خواهم گفت. حدادى به اتاق دیگر رهنمایى شد و آقاى مسعود موضوع آمدن آقاى مزارى را با ما به مشوره گذاشت. آقایان اکبرى، کاظمى، و انورى موافق بودند. تنها من گفتم: هیچ اطمینان و تضمینى براى تأمین امنیت آقاى مزارى درانتقال وى به شرق کابل داده نمى توانیم. زیرا ایشان در تاریخ ٢٣ سنبله دست به کودتایى زد که موجبات خشم مجاهدین ما را فراهم نمود. ممکن است از مسیر دهمزنگ، تا جایى که منتقل مى گردد آسیبى به وى برسد. آن وقت ما مسئول نخواهیم بود. آقاى مسعود از این سخن ناراحت شد. ولى با خونسردى گفت: نام خود را لکه دار نمى کنم و ننگ تاریخى را نمى پذیرم. اگر راضى هستید، من خود امنیت آقاى مزارى مى گیرم و هرجایى که او خواست منتقل مى کنم و اگر قبول ندارید، به در خواست سفیر جواب رد مى دهم. من گفتم: منظور بد نداشتم و تنها از امنیت آقاى مزارى در شرق کابل هراس داشتم. اگر شما امنیت کامل او را به عهده مى گیرید، من هرگز مخالفت نمى کنم. آنگاه آقاى مسعود، آقاى حدادى را خواسته گفت: دوستانم همه موافق آمدن آقاى مزارى هستند. هرجایى که ایشان انتخاب مى کنند، همانجا منتقل کنید و از تأمین امنیت وى، من به شما اطمینان مى دهم: که توسط افراد کاملاً مورد اعتماد، امنیت وى گرفته شود. ولى مشورهء من این است که تا تصمیم آقاى مزارى براى محل سکونت خود، در سفارت ایران که محل مطمئن و امن است بود و باش داشته باشند. آنگاه اگر خواست به مزار یا بامیان برود، با هلیکوپتر اختصاصى خودم همراه شما مى فرستم. آقاى حدادى اظهار تشکر نموده تصمیم گرفت به غرب کابل برود. ولى در اثر گلوله بارى و شدت جنگ، نتواست. لذا بر گشت و همراه یک نفر از افراد آقاى مسعود به کوه آسمایى (کوه تلویزیون) بالا شده با آقاى مزارى توسط مخابره در تماس شده، گفته بود: که ایشان تا دهمزنگ آمده از آنجا با موترهاى سفارت ایران، تا سفارت بیاید. ولى متأسفانه آقاى مزارى نپذیرفت و به آقاى حدادى جواب داده بود: که من به مسعود تسلیم نمى شوم و به جنگ ادامه مى دهم. تا اینکه طالبان حمله کردند و پیش آمد آنچه نباید پیش مى آمد. این موضع گیریى آقاى مزارى زمانى صورت گرفت که حکمتیار چهارآسیاب را رها کرده بود و جنرال دوستم هم به نفع طالبان از قواى هوائى خود کار مى گرفت.

     لازم به تذکر است که بعد از تسلیم شدن حزب وحدت و آقاى مزارى به طالبان و موافقت مزارى براى خلع سلاح نیروهاى حزب وحدت توسط طالبان، آقاى مسعود حملات خود را بر غرب کابل، بیشتر و شدید تر کرد تا پیش از اینکه غرب کابل به دست طالبان سقوط کند، آن جا را به تصرف خود در آورد و هنوز جبهات مقدم حزب وحدت چون جبهات کارته ٤، دهمزنگ، کارته سخى، و سیلو، اسلحه داشتند و در برابر نیروهاى مسعود، مجدانه و مردانه مقاومت مى کردند. هرچند مقاومت شان مثل سابق قوى نبود.